حسین بن علی در سوم شعبان سال چهارم هجرت در شهر مدینه پا به عرصه گیتی نهاد. القاب آن امام همام شهید، طیب، سید شباب اهل الجنه، سبط، رشید، وفی، مبارك و احد الكاظمین است.

كنیه مبارك ایشان 'ابوعبداللَّه' بود و پس از شهادت او را 'ابو الشهداء و ابو الاحرار' نیز لقب دادند.

پدر ایشان حضرت علی(ع) نخستین امام شیعیان و مادر گرامی شان حضرت فاطمه(س) سرور زنان عالم بود.

حضرت محمد(ص) به محض شنیدن خبر ولادت دومین فرزند علی(ع) و فاطمه(س)، به خانه ایشان آمدند و فرمودند تا كودك را بیاورند. هنگامی كه كودك را به خدمت رسول اكرم (ص ) آوردند، ایشان اذان و اقامه را قرائت كردند و هنگام نام نهادن، جبرئیل بر پیامبر(ص) نازل شد و گفت: سلام خداوند بر تو باد اي رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر كوچك هارون(شبیر) كه به عربي(حسین) خوانده می شود نام بگذار. چون علي براي تو به سان هارون براي موسي بن عمران است. به این ترتیب نام پرعظمت حسین از جانب پروردگار انتخاب شد.

امام حسین (ع) تا حدود شش سالگی در محضر رسول اكرم (ص) از سرچشمه زلال محبت و عشق ایشان سیراب شدند. این چنین بود كه درس های اساسی پیرامون نوع زندگی و ارزشمندترین فضیلت های اخلاقی را آموختند.

تا اینكه نبی مكرم و حضرت فاطمه(س) از دنیا رفتند و غم فراق آنها سیدالشهدا را بیش از پیش به پدر نزدیك كرد و سبب شد تا در تمام جنگ ها و مشكلات لحظه ای، ایشان را تنها نگذارند.

سالار شهیدان خصوصیات منحصر بفردی چون حسن خلق، آزادی، گذشت، شرافت، شهامت‌، شجاعت و استقامت‌ داشتند.

دوران امامت ایشان با شهادت امام حسن(ع) در سال 50 هجری قمری آغاز شد. در این زمان انحراف از اصول و موازین اسلام به اوج خود رسیده و معاویه با اعمال و رفتار ستمگرانه خود حكومتی استبدادی تشكیل داده و بنای حكومت خود را بر تخریب اساس جامعه اسلامی و قوانین الهی گذارده بود، در این شرایط امام حسین(ع) در مقابل معاویه سرسختانه ایستادگی كرد و یاری بخش مسلمانان در برابر ستم و جنایات او شد.

پس از مرگ معاویه بر خلاف قرارداد صلح او با امام حسن(ع)، یزید پسرش جانشین وی شد. یزید فردي فاسد بود و مقدسات اسلام را زیر پا مي گذاشت. امام حسین (ع) از همان ابتدا به مخالفت با او برخاست.

یزید كه می دانست امام حسین(ع) با او بیعت نخواهد كرد، از حاكم مدینه خواست كه از امام حسین(ع ) براي او بیعت بگیرد و اگر حاضر نشد او را به قتل برساند. امام حاضر به بیعت نشد و به همراه خانواده خود از مدینه راهی مكه شد.

مردم كوفه با نوشتن نامه های زیادی به امام حسین(ع )، از وی دعوت كردند تا به كوفه بیاید.

امام حسین(ع) مسلم بن عقیل را به كوفه فرستاد تا اوضاع آنجا را بررسی كند، مسلم با استقبال كوفیان مواجه شد و امام را به كوفه فراخواند. امام حسین (ع) همراه با خانواده و تعداد بسیاری از یاران خود بسوی كوفه حركت كردند و در صحرای كربلا مستقر شدند.

در پی آگاهی حكومت از هجرت امام(ع) به سوی كوفه عبیدالله بن زیاد، دست نشانده یزید، برای مقابله با این بیعت، كوفیان را تهدید كرد و مسلم ابن عقیل را به شهادت رساند، همچنین لشكریان یزید برای مقابله با امام حسین(ع) آماده شدند و سرانجام امام سوم شیعیان همراه با یاران باوفایش پیش از رسیدن به كوفه درسرزمین كربلا در محاصره سپاهیان حكومت قرار گرفت، اما امام حسین(ع) صحنه را ترك نكردند و تن به بیعت با یزدیان ندادند.

در فاصله كوتاهی كربلا شاهد صحنه نبرد حق علیه باطل شد. مسلمانان با رشادت های فراوان خویش در این پیكار دین نوپای اسلام را حیاتی جاودانه بخشیدند و با شهادت، ارادت به جهاد و آزادگی را به جهانیان آموختند.

سرانجام امام حسین(ع) پس از 11 سال امامت و در سن 57 سالگی در دهم محرم سال 61 هجری قمری در كربلا توسط سپاهیان یزید به شهادت رسیدند. پیكر مطهر ایشان در كربلا به خاك سپرده شد، تا میعادگاهی برای عاشقان و آزادگان جهان باشد.

امام حسین(ع) در روز عاشورا، با نثار جان خویش پرچم اسلام را برگستره جهان هستی برافراشت تا افق های روشن حریت را برای ملت های آزاده به ارمغان آورد.

اطلاع**2059**9131**1599